Sonlara doğru elele tutuşma sahnesinde, bi de filmin finalinde ağlamadım, ağlamam. Up'ın başındaki hayat hikayesinde de ağlamamıştım zaten. Allahtan sağımda solumda oturan, en ufak tanımamama rağmen film boyunca kankaymışçasına hep beraber katıla katıla güldüğümüz adamlar da çaktırmadan burunlarını siliyomuş gibi yapmıyolardı da ağlamadığımı farketmediler.
Koca salon hep beraber 7 yaşında çocuk olduk, çok leziz bi deneyimdi.
Finding Nemo'yu 'gidiyo hocam' diye bööyle cips yer gibi seyretmiştim. Önceki Toy Storylerin de pek bi etkilediğini hatırlamıyorum açıkçası. Monsters Inc, Incredibles filan hep eglenceliydi, Ratatouile'yi bayağı beğenmiştim, Wall-e'yi severek izlemiştim, Up'ı daha da bi beğendim ama en keyif aldığım Pixar filmi bu oldu yanılmıyosam. Muhtemelen bi yıl sonra bu filmin bana neler hissettirdiğini unutunca Ratatouille'nin daha keyifli, Up'ın bariz daha güzel olduğunu düşünürüm.
No comments:
Post a Comment